Anlamlandırmaya çalışıyorum, anlatabildiğimi anlamalarını istiyorum. Değer bulmalarına çabalamam zamanımı alıyor. Yanılıyorlar. Yanlış ya da aşırılıklarla dolu belki. Sanıyorum ki benim en büyük çaresizliğim bu. Benim en büyük çaresizliğim, anlaşılmak istememi gösterebilmeyi başarabilmem ama sözcüklere dökmeyi asla. Sahi! 'En büyük çaresizlik'…

Hayatın, yaşamaya değer olup olmadığına karar vermek beni delirtiyor. Yoksa Sartre gibi, hayatın önceden yazılmış bir anlamının olmamasının soğuk farkındalığıyla mı boğuşuyorum? Düşüncelerim varoluşuma tahammül edemiyor. Saçma, her şey çok saçma! Beni bu noktaya getiren neydi? Bir pusulamız bile yok.…

Selpak uzatmak samimiyetsiz gelirmiş her zaman. O da bir dal sigara uzattı, otobüs durağında sessizce ağlayan kıza. Kaldırımlarda hızlı hızlı yürümeyen insanların şehrindeydi.

Canavarsız, belirsiz yansımalara ve renk lekelerine indirgenmiş, o birkaç adımlık düş yumağını yazmak istiyorum. Yaz ortasına doğru, sabahın hafif pusunda doğa uyanıyor. Bütün dikkatimi düşüncelerime ve heyecanıma vermiş, havada geziniyorum. Güneş ışığı nazikçe içime sokuluyor. Sen, dudak kıvrımımın bittiği yere…