Caddelere, kalabalığa, binalara baktım yeniden. Gün doğumuna dek, her gün, yüksek bir binanın en tepesinde yalnızlığımı besledim. Hiç kimse beni anlamadı... Tili dışında. Tili, benim çocukluk arkadaşım. Onu, her gece gittiğimiz şans sokağında dejavu etkisi altında, defalarca sevdim. Tilinin şans…

Attığın her adımda koşar gibi ruhun, aldığın her nefeste çıkar gibi ruhun, senden bağımsız. Uyandım...

Hayatına renkler eşlik etsin, hayatında hikayesi olan yüzler olsun. Ben sarı severim, beni sever. Hikayeleri de ben kurgulasam kafamda? Daha eğlenceli miymiş?

Kendimiz üzerinde çalışırken yani kendimizi “daha çok insan” yapmaya çalışırken her zaman ama her zaman merhamet noktasından başlamalıyız. Bu bazılarına basit ya da polyanavari gelebilir ama aslında yapabileceğimiz en güçlü şeylerden biri. Sağlıklı ve uzun süreli değişim her zaman nefretten…