Hayatın zenginliği, unuttuğumuz anılardadır. -Cesare Pavese - Bu bankta ve yine bir hikaye başlıyor desene… - Yeni denemez. - Yeni demedim. Adı ne? - Çiçek saçlı kadın… Adam kadına bakıyor epey uzun. Uzunca. Bankın üstünde sola doğru kaya kaya, yavaşça…

Hayatın, yaşamaya değer olup olmadığına karar vermek beni delirtiyor. Yoksa Sartre gibi, hayatın önceden yazılmış bir anlamının olmamasının soğuk farkındalığıyla mı boğuşuyorum? Düşüncelerim varoluşuma tahammül edemiyor. Saçma, her şey çok saçma! Beni bu noktaya getiren neydi? Bir pusulamız bile yok.…

İnsanların bedenlerine sıkışmış ruhlarından kaçışlarını hissediyorum. Her kaçış, güven duygusu. Kaçış çabaları. Ama sen, sen doğa... Sen ve ben hep, seninle ben her zaman bir bütün olacağız. Çıkaramazsın ama öyle hissettirirsin.

Hindistandaki kalabalık beni sersemleştirdi. Bencil ve huysuzum. İçimdeki beklentinin ve yılgınlığın karışımına sempati duymamak işten değil. Tren hareket ettiğinde, kapıdan sarkıp rüzgarı iliklerime kadar hissetmek iyi gelmişti. Sigara yaktım... Tiz ve acı bir çığlıkla sıçradım uyukladığım yerde. Sigaram zaten çoktan…