Doruklarında kalmak şakaklarında hissettiğin hazzın!

Her sabah yürüdüğüm bu uzun koridorda, iki yıldır, saat tam 08.22’de. 2. adım ellerini yıka. 4. adım vs. Bütün bir sırada zihinlere hapsolmuş benlikler. Duygusal çıkar güdümü diye anımsadığım o insan bellekleri. Köleliğe bağlanan efendilikler ya da duygularımıza yüklediğimiz değişen…

Soluk tenin ve gözlerinin altındaki morluklar beni düşündürüyor. Gündoğumu diyorum, ifadesiz bakıyorsun. Anlar gibi sallıyorsun kafanı. Anlamıyorsun! Başka bir yerde olmayı diliyor mu? Sorsam mı? Boşver. Çok duygusalım bugün, üşüdüğümü sanmam bu yüzdenmiş. - Ne diyordum doktor hanım? Gündoğumu. Kışın…

Anlamlandırmaya çalışıyorum, anlatabildiğimi anlamalarını istiyorum. Değer bulmalarına çabalamam zamanımı alıyor. Yanılıyorlar. Yanlış ya da aşırılıklarla dolu belki. Sanıyorum ki benim en büyük çaresizliğim bu. Benim en büyük çaresizliğim, anlaşılmak istememi gösterebilmeyi başarabilmem ama sözcüklere dökmeyi asla. Sahi! 'En büyük çaresizlik'…