İnsanoğlu değiştirilmeye, değişmeye ve her daim çapraz gitmeye alıştırılmış. Öğrenilmiş sözlere ve halka halka uzayan zincirlerine.

ARAF Kafamın içinde bir nabız atışı Sesin bir şiirden yansıyor Gölgesi kendi üzerine düşen Bir yengeç sıyrılan kabuğundan Tamamlayan kaderini Arafını da gördüm senin Lethe’nin karanlık sularından içip Zamansızlaştırdığın anılarını El değmemiş ve canlı Ophelia’nın çiçekleri gibi Batarken uğulduyor dünyan…

Kafanızı her kaldırdığınızda var olduğunuz gezintiden, göğe baktığınızda bir sonraki aşamada, daha mı yansız, daha mı gizemini kaybetmemiş gelir? Tebessümünüz ait olduğu yerde, emin olduğunuz yüceliklerde.

Bir sonrasında yakalarsın! H.F.A