Çıkarıyorum cebimden çığlıkları, kalabalığı ve minik bir buseyi. Kafamı uzatıyorum camdan, pembe mi gökyüzü? Kördüğümlere, yazgıma sarıyorum cebimdekileri, sanki 17! Çiğneyip durma dudaklarını.  

Caddelere, kalabalığa, binalara baktım yeniden. Gün doğumuna dek, her gün, yüksek bir binanın en tepesinde yalnızlığımı besledim. Hiç kimse beni anlamadı... Tili dışında. Tili, benim çocukluk arkadaşım. Onu, her gece gittiğimiz şans sokağında dejavu etkisi altında, defalarca sevdim. Tilinin şans…

Düşünceler sıçradı.

En büyük başlangıçları yapmak lazım en büyük korkularla ve en büyük sonları yazmak lazım en küçük noktalarla. Her şeye yeniden başlamak istediğini söylediğinde en büyük korkularını gördü aynada, onun gördüğü kadarıyla varlardı ama bilmediği kadar da yoktular.