Attığın her adımda koşar gibi ruhun, aldığın her nefeste çıkar gibi ruhun, senden bağımsız. Uyandım...

Korkular dedim. Neden? dedi. Bilmiyorum. Kaçma yöntemleri arıyorsun, yüzleşiyor ve yeniden kaçıyorsun. Kaçarak parçalanıyor, yeniden doğuyor koşarken parçalanıyorsun. Paramparça oluyor. Yeniden doğuyor koşmaya başlıyorsun. Bu ne biçim hikaye?  

Kafasını kaldırıp gökyüzüne baktığında, sanırım kış ortalarıydı. Ne kadar zamandır aynı gökyüzünün altında yaşadığını çok zor hatırlıyordu. Zaman, kelepçelerini çıkarıp gideli baya olmuştur. Tam da durduğu yerde, bu varış noktasında kusma hissiyatı bitmişti. Aynı noktada. Aynı ucuz barın önünde. Aynı…

Ve bir de çarçabuk kaçmanız gereken pek çok durumla karşı karşıya kalırsınız kalmasına da insanların kanatları yoktur veya henüz yoktur. Neyse, peki o zaman kuş yeminden bir  gömleğe ne buyrulur?