Hindistandaki kalabalık beni sersemleştirdi. Bencil ve huysuzum. İçimdeki beklentinin ve yılgınlığın karışımına sempati duymamak işten değil. Tren hareket ettiğinde, kapıdan sarkıp rüzgarı iliklerime kadar hissetmek iyi gelmişti. Sigara yaktım... Tiz ve acı bir çığlıkla sıçradım uyukladığım yerde. Sigaram zaten çoktan…

Korkular dedim. Neden? dedi. Bilmiyorum. Kaçma yöntemleri arıyorsun, yüzleşiyor ve yeniden kaçıyorsun. Kaçarak parçalanıyor, yeniden doğuyor koşarken parçalanıyorsun. Paramparça oluyor. Yeniden doğuyor koşmaya başlıyorsun. Bu ne biçim hikaye?  

Unuttun diyelim. Diyelim diyorum. Unuttuğunu sandın diyelim. Her zaman olmasını istemediğin şeylerde sen öyle istememişsindir ya ondan öyle diyelim. İstemediğin için. Tartışmıyorum. Yoksa bir sakız gibi. İnsan gibi. İnsan düşündükçe var. O yok sen yok. Sen yok şu tiksinerek baktığın,…

Konu hep başka yerlere geliyor konu benken. Hızlı hızlı. Hızlı yürüyünce zaman daha çabuk geçiyor sanki. Kaçış değil kesinlikle. Varış. Konu bu da değil. Tanıdık olmayan yüzlere bakıp sorgulamaya başlıyorum, okumak istiyorum baştan sona. Maskelerin neden takıldığını ya da takılıp…