Gülüşmelere bakın Samimiyete Samimiyetin komedisine Yaklaştıkça trajedisine Mikro beyinlerin oluşturduğu devasa oluşumlara

Yetişmem lazım (neye) gibi yürümediğiniz sokaklardan bahsetmiyorum. Her yürüdüğünüzde kendi kendinize ve sırf dardı diye kafalar mırıldanıp tiksinerek baktığınız sokaklar, gözünüzü acıtan matlıkta gri hapishaneler, uçsuz bucaksız bir çayırda çırılçıplak koşarken beyaz ışıklı duvarlara uyandırıldığınız o boş kalabalıklar (tam hatırlamıyorum),…

İnsanoğlu değiştirilmeye, değişmeye ve her daim çapraz gitmeye alıştırılmış. Öğrenilmiş sözlere ve halka halka uzayan zincirlerine.

Senin bütün anların eşsiz bir parçaymış gibi ama gidip konuşmayıp sevmediğin bir çiçek, sarılmadığın ağaçlar, kafanı kaldırıp bakmadığın gökyüzü gibi değil. Saklan!