Zamanı yok. Zaman var. Ne özgürlüğü?  

Yakana yapışan umursamaz bir rüzgar esiyor. Korkularınla yüzleşmeye başlıyorsun. Her defasında aslında olabileceğinin zirvesini farkına varamamanın korkusuyla. Yaşamanın cesareti, ölümün yenilmezliği, bastırılmış benliğin, önüne geçemediğin yalanlar, çabasız her anın suratına tükürüşü! Yakana yapışan umursamaz bir rüzgar esiyor.

Gözlerini açtı. Yere düşerek parçalandı her şey. Duvar dibine sindi. Huzuru aradı. Yavaşça sıçradı. Birini arar gibi bakındı odaya. Kendini izleniyor hissetti ve kendisine çevrilmiş gözlerin, onu soluksuz bırakıp hareket etmesini engelleyen yapışkan bir ağ ördüğü izlenimine kapıldı. Birine anlatmayı…

Deliliğe yakın duran kaygılar mı kuşattı her yanımızı? Hepimiz kendimize doğru bir yolculukta veya hiç geçmeyeceğini sandığımız acıların -sonsuz zannettiğimiz acıların- yolunda, bize dair her şeyin zavallı yakarışlarını haykırıyoruz. Sonsuz değiliz. Tam isyan edecek gibi duruyor sonra tereddüt ediyoruz. Gibiyiz.…