Düşündükçe zaman yavaşlıyor. Düşüncelerime ara vermeden, bir yudum daha almalıyım şarabımdan. Ha söylemek isterim ki, bazen kalabalıklar içinde yalnızım.

Unutmadığını sandığında unutabildiğini fark et isterim, yarına dair ama bugünü bitirmeden. Kaybetmeyi göze alamadıklarını kaybedebilirsin gerekliliğini hatırlatmak isterim.

Yakana yapışan umursamaz bir rüzgar esiyor. Korkularınla yüzleşmeye başlıyorsun. Her defasında aslında olabileceğinin zirvesini farkına varamamanın korkusuyla. Yaşamanın cesareti, ölümün yenilmezliği, bastırılmış benliğin, önüne geçemediğin yalanlar, çabasız her anın suratına tükürüşü! Yakana yapışan umursamaz bir rüzgar esiyor.

Ben doğduğumda annem çok ağlamış, babam anlatırdı. Doğru veya yanlış, uzun kısa. Sevinçten ya da üzüntüden, bilemiyorum. Bildiğim, yanlış yolda yürüdüğüm. Yani bence. Sistematik dünyanın, özgürlüğüne susamış –öyle zanneden- bir bireyi olarak o engebeli yolda yürüdüğüm. Aslına bakarsanız böyle afili…