Hayatına renkler eşlik etsin, hayatında hikayesi olan yüzler olsun. Ben sarı severim, beni sever. Hikayeleri de ben kurgulasam kafamda? Daha eğlenceli miymiş?

Elimde tuttuğum kadehi istemsizce okşuyorum. O, anlatmamı bekliyor. Anlatacaklarımı dinlemek için gereğinden fazla ilgi göstermesi beni gerçekten rahatsız ediyor. Kafamda yarattığım bütün o fantastik düşünceler, bütün o illüzyon, vagonları çeken atların, yerini buharlı lokomotiflere bırakması gibi yok oluyor. Aynı sonlarda…

Konu hep başka yerlere geliyor konu benken. Hızlı hızlı. Hızlı yürüyünce zaman daha çabuk geçiyor sanki. Kaçış değil kesinlikle. Varış. Konu bu da değil. Tanıdık olmayan yüzlere bakıp sorgulamaya başlıyorum, okumak istiyorum baştan sona. Maskelerin neden takıldığını ya da takılıp…

Öğrenilmiş davranışlardı bunlar, öğretme zorunluluğunda hissedilen. Alabildiğine vurgusuz, ezberlenmiş. Hissedilen sıcaklık 18. Alkış sesleri, ucuz klima sesiyle ve küçük salonda sıkışıp kalan egoyla karışmış.